گتسبی بزرگ نشر ماهی

گتسبی بزرگ

از کتاب گتسبی بزرگ می توان به عنوان یکی برترین‌ کتب قرن بیستم یاد نمود . این اثر به قلم اسکات فیتز جرالد است که توانسته ‌با نگارشی ظریف و هنرمندانه‌ ، پیام های خود را در قالب  هوس ، هرزگی ، تباهی و بی قیدی که همگی این ها در ثروت پنهان شده اند ، به مخاطب خود عرضه نماید .

اگر بخواهیم از یک رمان فاخر از ادبیات کلاسیک آمریکایی نام ببریم ، قطعا نام کتاب گتشبی بزرگ را خواهیم آورد .

داستان کتاب در مورد عشق بی ثمر یک مرد به زن است . اما زمینه اصلی کتاب ، بزرگ تر و رمانتیک تر از چیزی است که شما تصور کنید .

اف اسکات فیتس جرالد ، ثروتمندان را به دو قشر تقسیم نموده و این دسته ها را به نام های ” ثروت قدیمی ” و ” ثروت جدید ” نام گذاری کرده است . اما محتوای اصلی کتاب در مورد قشر ” بی پول ” است .

این کتاب ، تصویر  آمریکای ثروتمند را پس از جنگ حهانی اول را برای شما به تصویر می کشد .

درباره کتاب گتسبی بزرگ

قهرمان داستان این کتاب ، مردی خود ساخته و بزرگ است که همانند سایر افراد مجموعه ای از خوبی ها و بدی ها است . اما وی خوبی های بیش تری داشته و بزرگ ترین اشتباهی که مرتکب می شود لجاجت و پا فشاری بر روی یک آرزوی محال بر باید رفته است .

اما باید با دنیا و نا ملایماتی که دارد ، سازگار شد و باید یاد گرفت که چگونه دنیا را دور بزنیم . کاری که گتسبی نتوانست انجام دهد  و به علت این که نزدیک ترین‌ راه را انتخاب نمود ، نتوانست حریف دنیا شود و سر انجام زمین خورد .

بریده ای کتاب گتسبی بزرگ

یک شپ پاییزی – پنج سال پیش – وقتی برگ های پاییزی داشتند می ریختند ، آن ها در خیابان قدم می زدند و بعد به جایی رسیدند که هیچ درختی تبود و پیاده رو از نور ماه سفید شده بدو . آن ها ، رو در روی هم ایستادند . شب شردی بود با هیجانی اسرار آمیز که فقط دو بار در سال هنگام تغییر آب و هوا رخ می دهد . نور چراغ خانه ها در سکوت به تاریکی بیرون هجوم می آورد و در بین ستارگان غوغایی بود . گتسبی از گوشه چشمش می دید که بلوک های دیوار پیاده رو مثل نردبان هستند . از آن ها بالا رفت و جایی فمخی را در بالای درخت ها دید ، اگر تنها بود می توانست بالا تر برود و اگر بالا می رفت ، می توانست بر بام جهان بایستد و طعم شیرین پیروزی را بچشد .

قلبش تند و تند تر می زد . صورت سفید دیزی در مقابل صورتش قرار گرفت . می دانست اگر این دختر را ببوسد و خیالات نکفتنی اش را برای همیشه به عقد نفس فانی او درآورد ، افککارش دیگر هیچ گاه مانند فکر خدا مغشوش نخواهد بود . پس منتظر ماند و برای چند لحظه دیگر به نوای دیاپازونی که به ستاره ای دیگر نواخته می شد ، گوش سپرد و بعد ، او را بوسید . وقتی لب هایش را بر لبان دیزی گذاشت ، لب های او برایش مثل گل شگفت و روح در جسم او کاملا دمیده شد .

دست هایش را در جیب کتش کرد و با اشتیاق دوباره به نظاره پرداخت ، انگار که حضور من خدشه ای بر شب زنده داری مقدس او وارد می آورد . به راه خود رفتم و او را همان جا ایستاده در مهتاب – و در کار مراقبت هیچ – به حال خود رها کردم .

دست دادیم و من راه افتادم . هنوز به شمشاد های حصار نرسیده بودم که …